Oh ja, ik heb gisteren nog wat leuks meegemaakt jòh.
Ik zit nou een jaartje of zo in de WW en mocht eens naar een reïntegratiebedrijf toe.
Afijn ik een afspraak gemaakt en van alles op moeten sturen. Ja, je komt niet zomaar bij die grootverdieners aan het mahoniehouten bureau hoor. Wordt ik na dat ik mijn hele doopceel had gestuurd nog eerst telefonisch ingeteekt. Nou een vragen! Man, man, man.
Hoe lang zit u al zonder werk? Hoe hoog is uw uitkering? Wat is u hoogst afgemaakte opleiding? Bent u homoseksueel of bereid dat te worden? Ja en over die laatste vraag dacht ik dat die vent een geintje maakte, maar daar kom ik later nog op terug.
Maar goed, ik op de afgesproken dag en tijd naar het UWV gebouw. Dat reïntegratiebedrijf zit in het zelfde gebouw als het UWV hier, uh de loopbaancommandeur of zo, uh nee regisseur. En die mensen van het UWV zullen vast niet weten dat ze een adder in huis gehaald hebben met dat bedrijf. Eentje die ze zo in de borst bijt, ech wel.
Ik meld me bij de intercom en zo’n sexy stemmetje zegt me zo op te komen pikken. Effe in je handen ademen en uitruiken, haartjes goed strijken, je weet maar nooit, niet?
Nou na 5 minuten komt er een trol door die deur zetten die de wachtruimte afspeurt. Ik maak me klein maar ze roept mijn naam af. Fuck! Dat is de eerste domper denk ik nog.
Bovengewaggeld zet ze me aan tafel en haalt een koffie voor me. Nou, ik moet zeggen dat was echte koffie, goudmerk denk ik nog.
Ik wachten, want die vent wilde natuurlijk sjiek te laat komen hè. Nou na twintig minuten komt meneer binnen stappen, ik zie een kapsel zo uit een jaren 60 film, een uitgestreken smoel, met van die kleine kraaloogjes, het enige wat ontbrak was het Hitlersnorretje. Hij stelt zich voor en geeft me een hand. Nou ja een hand, alsof je ietwat vergrootte rattenpoot vastgreep.
- Bobo, zei hij. Bobo Buitentuin. Wat fijn dat we contact hebben zeg. Vind je niet?
En hier kreeg ik dus rare gevoelens over die laatste vraag hè.
Nou ben ik vanuit het amateurtoneel wel wat gewend en altijd op zoek naar karaktertjes, dus ik denk, effe wachten. Ik neem zelf een rol aan en laat hem zich helemaal uitleven.
Nou, hij ging als dunne poep door een wijde trechter. Het enige wat ik af en toe nog hoefde te doen was schaapachtig ja en nee knikken af en toe wat lachen en amechtig aan zijn lippen hangen. Figuurlijk dan hè.
Als er een Oscar was voor beste bijrol in het amateurtoneel had ik hem gewonnen. En Bobo? Bobo was magistraal. Hij opende voorzichtig door schrijlings op een stoel te gaan zitten, nee plaats te nemen en mijn C.V. met mij door te nemen, dacht ik. Maar nee, direct schofferen en kleineren.
- Een C.V. van niets, oordeelde Bobo. Dit gaat niet gemakkelijk worden, ik denk dat we heel lang bezig zijn om JOU! te plaatsen.
O.k, o.k. zei ik timide. Hij wist gelijk; dit is kat in het bakkie. Vervolgens liet hij zijn theorie op me los over de soorten mensen in de samenleving. Bobo’s blik op wereld was beperkt merkte ik want hij kwam niet verder dan drie soorten. Sprakeloos keek ik hem aan met een zweempje van bewondering (je moet het er niet te dik op leggen natuurlijk), en toen stopte hij opeens.
Hij boog zich over de brede vergadertafel naar me toe en siste me toe;
- Als je me belazert dan heb je problemen, snap je? Ik zorg er persoonlijk voor dat je uitkering gestopt wordt, snappen wij elkaar?
Uh ja hoor zeg ik nog. Maar van binnen begint het te koken en ik wil deze parasiet voor zijn rotkop rammen. Maar nee, de Oscar win je niet vanzelf, dus dooracteren.
Half om half verwacht ik morgen wakker te worden als in The Godfather deel 1. Met een afgezaagd paardenhoofd in mijn bed dus. Vrij vertaald naar mijn situatie, het hoofd van mijn hoogzwangere cavia. Als ik dan gillend uit het bed spring en vervolgens, mijn gezicht naar buiten afwend, zie ik Bobo met een komkommer in zijn reet, luidkeels schreeuwend en de cavia-foetusjes in oren en neusgaten gepropt de horlepiep in mijn tuin dansen.
Vervolgens komt hij nog natrillend wat dichter bij en gaat tegen over me zitten.
Luister, begint hij. Mensen zoals jij hebben extra hulp nodig. Een kennis van mij geeft waanzinnige therapieën in Duitsland. Vlak over de grens van Limburg. Het is duur maar als je het niet kan betalen dan schrijf ik het wel weg op de nota’s naar het UWV. Zo doe ik het altijd en dat gaat prima. Hotelkosten, eten en cursus da’s toch gauw een 5000 euro voor een weekendje. En ik schat jou toch al gauw op drie weekendjes in.
Je leert daar al je zorgen van je af te zetten, je zelf te ontdekken en je krijgt net zo’n vriendelijke uitstraling als ik.
- Ja uh, ik heb geen auto werp ik nog tegen. Ik zie nog steeds in gedachten het Hitlersnorretje onder zijn neus en de term deportatie flitst door mijn hoofd.
Geen probleem volgens Bobo. Hij heeft wel kennissen die een weekendje met mij mee willen als chauffeur en begeleiding. Maar dan moet ik alles voor die kennissen betalen. Ik geloofde mijn oren niet. Ik vroeg een paar dagen bedenktijd zodat ik de benodigde financiën kon proberen te krijgen. Minachtend begrijpend knikt Bobo me toe. - Dat is goed.
Ik heb bij diverse mensen van het UWV mijn verhaal neergelegd en sommigen waren echt geshockeerd. Ik proefde echter ook een ongeloof richting mijn persoon en wist gelijk dat hier niets concreets aan gedaan werd. De Bobo’s hadden toch al hun verhaal klaar. Ik was verward, gespannen, te laag opgeleid om hun taalgebruik in de juiste boodschap om te zetten en ga zo maar door. Misschien…..en hier aarzelt mijn vriend even, waarmee hij mij gelijk duidelijk maakt dat dit hem echt dwarszit. Misschien kan jij een stukkie schrijven? Misschien lezen andere mensen dit? Mensen die niet alleen mij maar al die anderen ook geloven?
Ik beloofde hem mijn best te doen en ben maar naar huis gegaan want het verhaal werd me hier te machtig. Mijn vriend kan namelijk heel veel vertellen en ik weet dat hij nooit liegt. Terwijl ik zijn verhaal op digitaal papier zet vraag ik me af hoeveel Bobo’s er eigenlijk voor gezorgd hebben dat er zoveel miljoenen, misschien wel miljarden verdwenen zijn in de graaicultuur van de reïntegratiewereld. En hoe weinig mensen er echt bij zijn geholpen door ze in deze haaienvijver te gooien.
Opeens kreeg ik een nog rotter gevoel toen ik moest denken aan hoeveel mensen er misschien wel geld hebben uitgegeven van hun schamele uitkeringen, aan de Boboratten.
Zou je daar een apart soort gif voor kunnen strooien?
