Er is een nieuwe plaag over Nederland neergestreken. Een plaag van Bijbelse omvang. Slechts weinigen hebben door hoe groot het gevaar is dat hier in schuilt. Veel mensen onderkennen ook dat er sprake is van een plaag. Je kan geen opinieblad of krant openslaan of er wordt mee geadverteerd, Bij mij in de brievenbus worden wekelijks folders gepropt van bedrijven die deze dingen –zelfs op afbetaling- aan de man brengen. Veelal zitten er veel te dikke mensen (logisch als je zelf niet loopt) en mensen die als het er op aankomt nog wel kwiek ter been zijn.
En nu vind ik het heel mooi dat wanneer mensen bepaalde beperkingen hebben daar hulpmiddelen voor zijn, zodat ze weer midden in het leven kunnen staan. Echter, ik ken twee, hele lieve, mensen met een spierziekte die hen fataal gaat worden. Ze lopen niet eens meer moeilijk maar proberen zich met hand en kruk staande te houden aan wat voor handen is. Maar toch doen ze alles met de fiets. De een heeft een licht aangepaste fiets en de andere een gewone. Zij weigeren om in een scootmobiel plaats te nemen om de doodeenvoudige reden dat ze niet anders willen zijn dan mensen zonder beperking maar ook, zolang als het nog kan, van beweging willen genieten.
Ook willen zij geen deel uitmaken van de zich steeds prominenter opstellende groepjes scootmobielers die winkelcentra onveilig maken. De generatie die in de jaren 60 nog op hun Berini, Vespa of wat dan ook, indruk probeerde te maken op “de vrouwtjes’ en tegen de gevestigde orde aanschopte door luidruchtig aanwezig te zijn, heeft een vervangend verlengstuk gevonden. Maar nog even goed vallen ze “de vrouwtjes” lastig met opmerkingen waar zelfs de jeugd van tegenwoordig zich voor zou schamen. Geheel in de trend van Benidorm bastards misdragen zij zich weer zoals 60 jaar geleden.
Bij mij in de straat woont er tot nu toe slechts één met zo’n ding. Gelukkig. Ik ken straten waar bewoners huilend zijn gevlucht. Hun huizen uitgetreiterd. Slapeloze nachten hebben gehad door groepjes semi-invaliden die luid toeterend en schreeuwend door de straat reden. Waarbij zij dan ook nog eens de stoep op scheurden om er vervolgens met een harde klap weer af te rijden. In een bepaalde straat was de populatie scootmobielers zo groot dat bij de niet bezitters de ruiten werden ingegooid, de deuren werden bekladderd en zij op straat werden lastig gevallen. Aldus op de lange termijn gettovorming creërend want op dat soort locaties gingen alleen nog maar…..juist scootmobielers wonen.
Maar terug komend op die ene bij mij in de straat. Ook hier schuilt al een potentieel gevaar in voor de wijk. Je ziet het al aan komen dat het fout gaat als hij achter het gordijntje van zijn voordeur naar buiten kijkt. Loerend op argeloze passanten wacht hij zijn kans af om zodra zich een prooi aandient de voordeur open te zwaaien en met gierende banden naar buiten te vliegen. Om vervolgens de passant met een vernietigende blik de zin toe te werpen: “vuile hoer, kan je niet uitkijken!”
Vervolgens scheurt hij -met een verbeten blik om zijn mondje- door de straat op zoek naar nog meer prooi. Kinderen, senioren, katten, niets of niemand is veilig.
Nog erger wordt het als hij zijn hondje uitlaat, per scootmobiel. Het beestje is niet veel groter dan een forse cavia en heeft net zo’n chagrijnige bek als het baasje. Luisteren doet het dier voor geen meter en zwalkt van de zijkant naar de scootmobiel schuin naar de voorkant. Nog net niet ervoor. Maar ik heb geduld. Veel geduld. Mijn camera staat gereed in de vensterbank. Wachtend op het ogenblik dat het ondier wel voor de scootmobiel en baasie-baasie het ondier te pletter rijd, zelf drie keer over kop gaat om vervolgens in de resten van zijn hondje tot stilstand te komen.
Het schijnt trouwens dat je met mijn camera ook zo’n hele serie foto’s achter elkaar kan maken hi-speed of zo. Eens even de handleiding opzoeken……
