donderdag 12 mei 2011

Sjonnie en de reintegratiebiznizz 3

Als het bericht slecht is…..


Nou dat was het dan denkt Sjonnie terwijl hij de kantine uitsjokt. Net als de rest van zijn collega’s overheerst ook bij hem angst voor de toekomst. Jezus man, 25% inkrimping van het personeel alleen het komende jaar al.
- De resultaten zijn niet per definitie slecht oreert de directeur, maar de aandeelhouders vinden dat we kansen hebben laten liggen en mede daarom hebben we een plan de campagne opgesteld.
Bla, bla, bla mompelt Sjonnie zachtjes voor zich uit met een holle blik. Na het woord inkrimping heeft hij verder niet veel meer opgenomen en zijn gedachten met hem op de loop laten gaan.
Als verdoofd gaat hij in zijn kubus voor zijn PC zitten en probeert de normale gang van zaken op te pakken.
Om vijf uur naar huis rijdend gebruikt hij geen muziek om op zijn stuur te trommelen, zijn boosheid is groot genoeg geworden om zijn eigen ritme te vormen.
Thuis gekomen gooit hij zijn tas in de gang neer en durft zijn vrouw nauwelijks onder ogen te komen. Na enig aandringen laat hij zich overhalen tot een bekentenis.
- Ach jongen, zegt ze, je weet toch helemaal niet of ze jou kwijt willen. Je zegt zelf dat er op alle lagen van het bedrijf met bewondering naar jouw resultaten wordt gekeken. Ik had zelfs even het idee dat er wel promotie voor je in kon zitten. Zonder jou zou het bedrijf toch niets zijn? Sjonnie? Sjonnie?
- Ik weet het niet mee, zegt hij en strompelt naar zijn hobby kamer. Zuchtend valt hij in zijn kantoorstoel neer en draait zich naar het raam. Langzaam stopt hij zijn wijsvinger in een neusgat en, net als toen hij nog klein was, onderdrukt het succesvol verwijderen van bulkjes zijn angst.
Angst, omdat hij iets weet wat zijn vrouw niet weet. Hij weet dat al zijn succesverhalen niet veel meer zijn dan opgeblazen ééndagssuccessen. Al zijn kleine overwinningen opgeblazen tot gewonnen veldslagen. Grote zeges slechts geboekt in zijn fantasie, hopend dat ze ooit eens werkelijkheid zullen worden. Alles waar hij over vertelt heeft bestond slechts als een idee, uitgebroed om nooit de volwassen werkelijkheid te bereiken.
Het kon hem niet weerhouden om verder te fantaseren en te liegen want in zijn hoofd was het al succesvol geweest, dus waren het ook geen leugens. En zo blijft hij zitten, peuterend, mompelend en zijn toekomst overdenkend, tot het begint te schemeren en zijn vrouw hem voor het avondeten roept.

- Heb je even lekker zitten ontspannen? Vraagt zijn vrouw, als hij aan tafel gaat zitten.
- Ja heel even, maar ik heb hoofdzakelijk nog wat voor de zaak op papier gezet.
- Jongen, denk toch eens aan je rust. Ze zouden toch ook wel gek zijn om jou te laten gaan.
- Misschien is het wel tijd dat ik zelf een betere toekomst zoek, zegt hij.
- Zeg nou niet van die rare dingen en eet je balletje, je hebt nog steeds vastigheid en het werk ligt niet voor het oprapen. Doe nou geen overhaaste dingen Sjonnie, jammert ze.
- Laten we er maar even over op houden en wat eten. Ik had vandaag een zware dag en de komende dagen worden ook niet gemakkelijk. Veel besprekingen, besluit hij het gesprek.
Zwijgend loopt het avondeten over in de avondprogrammering en de gang naar bed.
Nog even een pilletje voor de depressie en ééntje voor de slapeloosheid. Oh ja, een maagtabletje voor alle zekerheid. Door de medicatie slaapt hij al voor hij het kussen raakt.
Even later kruipt zijn vrouw tegen hem aan en aait hem over zijn doodstil liggend hoofd, zonder zelfs maar te  vermoeden welke wilde avonturen hij zelfs nog in zijn dromen beleeft.


Wordt vervolgd